GÜLDANE ŞAHİN

Çünkü bu hikâyede herkes konuştu, bir tek ben sustum. Oysa başıma gelenleri anlatabilecek tek kişi bendim. Eşim yıllardır hastaydı. Önce küçük bir rahatsızlık gibi başladı, sonra büyüdü, dallanıp budaklandı. Zamanla hem bedeni hem ruhu bana yabancılaştı. Ne sevgi kaldı ne ilgi… Bir kadın olarak ihtiyaçlarım vardı, evet, ama hiçbirini dile getirmedim. Çünkü o benim eşimdi. Hastalığı onun suçu değildi. Bu yüzden yıllarca sustum. Bazen gözyaşlarım yastığımı ıslatırdı ama kimse bilmezdi. Zihinsel engelli kızım, o da ayrı bir emanet… Dünya tatlısı, yüreği tertemiz bir çocuk. Bir gün gelip “Anne, internette biriyle tanıştım. Evlenmek istiyorum,” dedi. Başta çok korktum. Ama çocuk geldiğinde, öyle kibar, öyle saygılı davrandı ki içim biraz olsun rahat etti. Tanıştık, konuştuk, ardından nişanlarını yaptık. Oğlan bir gün bana döndü, “Sizi çok sevdim. Ailem yok gibi, düğüne kadar sizde kalabilir miyim?” dedi. Eşimle konuştuk, o da kabul etti. Başlarda her şey normaldi. Sohbet ediyorduk, kitaplardan konuşuyorduk, yemek yaparken yardım ediyordu. Uzun zamandır görmediğim bir ilgiydi bu. Ama farkındaydım, bu ilgi farklıydı. Benim gibi yaş almış, hayatı boyunca kendini sadece başkalarına adamış bir kadın için fazlaydı. Kabul etmeliyim ki, içimden bir yerlerde kuruyan bir çiçek vardı ve o birkaç güzel sözle yeniden su bulmuş gibiydi. Haberin devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..