KÜÇÜKLÜĞÜMDEN BERİ

Büyük ablam evlenmişti. Eniştem sık sık gelir giderdi. İlk zamanlar bana normal bir yetişkin gibi davranıyordu. Ama sonra… zamanla sözleri değişmeye başladı. Gözleri daha uzun bakar olmuştu. “Ne kadar güzel yüzün var,” dediği anları hatırlıyorum. O anlar kafamı karıştırırdı. Hem bir yetişkinin ilgisi hoşuma gidiyordu çünkü sanıyordum ki beni anlıyor… Ama içimde bir huzursuzluk, adını koyamadığım bir rahatsızlık büyüyordu. Bir gün bana şöyle dedi: “Ablanın kırmızı çamaşırını giymek ister misin?” Ne diyeceğimi bilemedim. Sanki içimdeki o başka ben “evet” dedi. Çünkü o kıyafetleri giymek içimdeki kişiyle birleşmem gibiydi. O an sadece kendim olmak istedim. Giydim. Ama… o an bittiğinde, gözlerindeki bakışı gördüğümde bir ürperti hissettim. Kalbim delice atmaya başladı. Yanımda kalmak istiyordu. Daha fazlasını yapmak istiyordu, hissettim. Ama ben istemiyordum. İçimdeki çocuk birden bağırmaya başladı: “Korkuyorum!” O an hiçbir şey söylemeden kaçtım. Kapıyı çarptım. O gün suskunlaştım ama içimde bir şeyler değişmişti. İşte o an, belki ilk kez güçlü bir karar verdim: “Beni ben olarak kabul etmeyen, bana zarar verecek kimseye boyun eğmeyeceğim.” Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..